Idę dumnie po pomoc

Kiedy w 2021 kończyłam psychoterapię lecząc się wtedy z traum seksualnych, zapytałam terapeutę co mogę zrobić jeśli znów spadnie na mnie jakaś bomba. Powiedział, że mimo zamknięcia terapii może tak być, że znów będę potrzebować specjalistycznego wsparcia i że moja nowa siła to świadomość, kiedy po tę pomoc bez wahania sięgać🔥

Białaczka, która przyszła niedługo potem to była ta bomba. Zabrała mi wiele, ale nie zabrała mi odwagi do ratowania siebie. Właśnie dzięki temu co mówił terapeuta - nie bać się wręcz "uparcie" prosić o pomoc! Dlatego pierwsze, co powiedziałam kładąc się na oddziale było - Dzień dobry, poproszę konsultacje psychoonkologa! 

To jest strategia, którą zabrałam w swoje dalsze życie. Być dla siebie samej najważniejszą osobą na świecie, w takim sensie by chronić się przed krzywdą i wiedzieć jak troszczyć się o siebie kiedy jestem zbyt słaba fizycznie.

Mówię o tym, ponieważ jestem w miejscu, w którym znów sięgam po pomoc. Znów potrzebuję psychoonkologa. 

Jak wiecie, wczoraj dowiedziałam się, że jestem w remisji i wydawałoby się, że to jest właśnie moment żeby tylko świętować i jest już tak dobrze, że żyję na 100%.

Tak, świętuję jak szalona!🥰🎉 

Ale nadal trwa też ten niewidzialny, cichy, czasem nieznośny proces "po". 

To, co nadal dzieje się w moim ciele po przeszczepie szpiku, wycieczki na SOR, transfuzje krwi, wahania w morfologii, bóle, emocje jakie targają mną kiedy czekam na wyniki, jak zjada mnie wewnętrznie to, że nie wiem czy kiedykolwiek wrócę do pracy jako trenerka psów, czy poziomy krwinek wrócą w ogóle do norm i czy moje serce to fizycznie wytrzyma - to są te wciąż spadające na mnie bomby.

Więc znów idę dumnie po pomoc. Nawet wtedy, kiedy mam piękny powód do celebracji - remisję białaczki

Idę po pomoc, bo wybieram, by żyć szczęśliwie i dalej cieszyć się sobą, mimo ograniczeń i rollercoastera emocji - radości i ogromnego lęku w jednym. 

Przecież jestem Superwoman!!🔥Lecę więc pomagać sobie!

zdjęcie wygenerowane przez Google Gemini